Koagulacja

To jedna z dziedzin, która specjalizuje się przeprowadzaniu różnego rodzaju zabiegów w obrębie skóry. Koagulacja (elektrokoagulacja, diatermia, termoliza) polega na usunięciu zmienionej skóry w granicach zdrowych tkanek przy pomocy odpowiednio dobranej metody. Działania w zakresie podstawowej kogulacji podejmowane są głównie ze względów estetycznych i obejmują głównie zabiegi mające na celu usunięcie niewielkich zmian naskórkowych. Zmiany są klasyfikowane przed zabiegiem pod kątem wykluczenia wszelkich przeciwwskazań do planowanej procedury. Wszelkie bardziej rozległe i skomplikowane zmiany są już domeną chirurgii plastycznej.

W ramach wykonywanych zabiegów oferujemy dwie nowoczesne opcje zabiegowe czyli laseroterapia CO2 oraz elektrokoagulacja. Pozwala to na bezinwazyjnie, a do tego całkowicie bezpiecznie pozbycie się co najmniej dwudziestu rożnego rodzaju zdrowych znamion i skaz naskórkowych. Przed każdym zabiegiem omawiane są szczegóły zabiegu oraz postępowanie po nim.
Metody które wykorzystujemy w klinice zaliczają się do najbardziej znanych i bardzo bezpiecznych technik wykorzystywanych w dzisiejszej medycynie, kosmetologii czy kosmetyce. Wykorzystując te techniki jesteśmy w stanie uniknąć i zminimalizować niechciane efekty uboczne, a także polepszenie naszej samooceny i samopoczucia.

Pierwsza Wizyta
Wstępna konsultacja. Podczas pierwszej wizyty przeprowadzamy z pacjentem bardzo dokładny wywiad, starając się zebrać jak najwięcej informacji odnośnie obecnego stanu zdrowia pacjenta oraz wszelkich dolegliwości i chorób, które pojawiły się w przeszłości. Specjalista zakłada kartę, zapoznaje się z dolegliwościami, ustala rodzaj i czas terapii.Liczba i czas zabiegu dobierane są indywidualnie i są uzależnione od potrzeb oraz stanu zdrowia i kondycji pacjenta.

Oferujemy usuwanie małych zmian skórnych takich jak:
• brodawek wirusowych i płaskich,
• prosaków,
• włókniaków miękkich,
• pieprzyków,
• torbieli | kaszaków,
• plamek żółtych | żółtaków | kępek żółtych | ang.xanthelasma,
• kurzajek,
• brodawek łojotokowych,
• przerosłych gruczolaków potowych | łojowych | ang.sebaceous hyperplasia,
• zakżnych mięczaków,
• przebarwień starczych | znamion barwnikowych…na ciele i twarzy,
• modzeli, odcisków,
• teleangiektazji | popękanych naczynek | pajączków na twarzy,
• naczyniaków gwiaździstych,
• naczyniaków rubinowych,
• małych blizn przerosłych.

ZALETY STOSOWANIA KOAGULACJI I LASERA CO2 W DERMATOCHIRURGII:
• ograniczenie krwawienia i minimalizacja bólu,
• zmniejszenie obrzęku i bardzo szybka koagulacja,
• duża szybkość wykonywania zabiegu,
• zminimalizowane ryzyko komplikacji pozabiegowych,
• kontrolowanie przebiegu zabiegu i duża precyzja pracy,
• wysoki poziom bezpieczeństwa,
• szybkie gojenie.

OGÓLNE PRZECIWWSKAZANIA DO WYKONYWANIA ZABIEGÓW DERMATOCHIRURGICZNYCH:
• zmiana budząca wątpliwości histologiczne,
• aktywna opryszczka,
• zmiany zapalne, ropne w obszarze zabiegu,
• zakażenia bakteryjne w obszarze zabiegowym,
• aktywna opalenizna, również po solarium i samoopalaczach,
• ciąża,
• nieuregulowana cukrzyca,
• skłonność do krwawień,
• metalowe części w organizmie, choroby serca, rozrusznik serca,
• nowotwory i stany po leczeniu nowotworów,
• epilepsja,
• choroby autoimmunologiczne – wstępna konsultacja
• tendencje do tworzenia się keloidów – zostanie wykonany test skórny przed podjęciem decyzji o zabiegu,
• wiek poniżej 16 lat – wstępna konsultacja

Cena zabiegu uzależniona jest od ilości zmian, cena ustalana jest w trakcie wstępnej konsultacji.

Brodawka

(łac. verruca) – grudkowa zmiana skórna, potocznie nazywana także kurzajką, znajdująca się na szerokiej podstawie, często o nierównej, hiperkeratotycznej powierzchni wywołana zakażeniem wirusem HPV (ang. human papilloma virus). Są zwykle niebolesne, a otaczająca brodawki skóra nie ulega stanowi zapalnemu.

(łac. verrucae vulgares) – grudki naskórkowe o nierównej hiperkeratotycznej powierzchni, mające kolor skóry i wielkość 5–10 mm. Zlokalizowane są na palcach rąk, na wałach paznokciowych (verrucae periunguales), niekiedy pod płytką paznokciową (verrucae subunguales).

(łac. verrucae plantares) – zlokalizowane na podeszwowej części stóp, mające szorstką powierzchnię i kolor skóry, mogące osiągać 1–2 cm wielkości. Są dwojakiego rodzaju: rozsiane, głębokie (myrmecia) lub bardziej powierzchowne, zlewające się w skupiska tworząc tzw. brodawki mozaikowe (ang. mosaic warts). Brodawki typu myrmecia często są bolesne i mogą utrudniać chodzenie. Czynnikiem wywołującym meyrmecia jest wirus HPV-1, brodawki mozaikowe są wywołane przez HPV-2.

(łac. verrucae planae, verrucae juveniles) –brodawki młodocianych, lekko uwypuklone, o gładkiej powierzchni i wielkości kilku milimetrów, czasem przyjmują przebieg linijny w miejscu zadrapania.

Wykwity mające pewne cechy brodawek zwykłych (wyniosłe, o hiperkeratotycznej powierzchni) i brodawek płaskich (linijny układ, objawy stanu zapalnego). Spotykane są przede wszystkim u chorych z obniżoną odpornością.

Zmiany skórne mające postać małych twardych grudek o średnicy jednego lub dwóch milimetrów. Powstają na skutek retencji mas keratynowych w obrębie mieszków włosowych w związku z nad aktywnością gruczołów łojowych. Zwykle są białej lub żółtawej barwy. Występują na powiekach, w obrębie skroni, na ustach i policzkach. Prosaki mogą pojawić się także na klatce piersiowej, ramionach i narządach płciowych, zarówno na prąciu jaki i na wargach sromowych.

(łac. fibroma) – łagodna zmiana powstająca z tkanki łącznej skóry właściwej. Występują włókniaki miękkie są grudkami o charakterze wrodzonym ale mogą pojawiać się w różnym wieku natomiast włókniaki twarde są zmianami odczynowymi włóknistymi i powstają niezależnie od wieku.

Miękkie guzy lub guzki, zwykle workowato zwisające, dające się często wprowadzić w głąb skóry przez ucisk palcem. Zwykle są liczne (łac. fibromatosis), barwy skóry lub nieco ciemniejsze. Drobne włókniaki szczególnie często umiejscawiają się na szyi i karku, zwłaszcza u starszych kobiet. Nie wykazują skłonności do samoistnego ustępowania.

Zmiany odczynu włóknistego i powstają niezależnie od wieku. Są z reguły pojedyncze, mniejsze niż włókniaki miękkie, usadowione na skórze i wraz z nią przesuwalne względem podłoża; nie dadzą się odprowadzić uciskiem w głąb skóry. Najczęstsze są na kończynach, ich częstość wzrasta z wiekiem.

Potoczna nazwa znamienia barwnikowego zbudowanego z łagodnie namnażających się melanocytów czyli komórek barwnikowych skóry. Znamiona można podzielić na znamiona zwykłe i atypowe, wrodzone i nabyte oraz, ze względu na umiejscowienie komórek, na złożone, łączące i skórne.

Torbiel łojowa potocznie zwana kaszakiem. Najczęściej rozwija się na twarzy, karku oraz skórze głowy. Torbiel jest łagodnym guzem, który rośnie powoli w obrębie skóry. W jej wnętrzu znajduje się łój – wydzielany przez gruczoły łojowe skóry, oraz zrogowaciały naskórek. Może także zawierać elementy mieszków włosowych. Torbiele łojowe występują często u osób młodych, które chorują na aktywny trądzik. Torbiele z czasem zwiększają swoje rozmiary. Zmieniają także barwę (na białą lub żółtą). Początkowo nie są bolesne. Dopiero, gdy dojdzie do ich nadkażenia (np. bakteryjnego), stają się czerwone i mogą powodować ból oraz dyskomfort. W takiej sytuacji często ulegają przebiciu, a ich zawartość wydostaje się na zewnątrz.

(ang. xanthelasma) – potocznie zwane plamkami żółtymi, czyli tzw. żółtaki, to lekko wypukłe zmiany zlokalizowane na powiekach, występujące w różnych kształtach i rozmiarach o blado-żółtym zabarwieniu. Najczęściej spotykane u ludzi w średnim i starszym wieku. Początkowo rozwijają się najczęściej na górnych powiekach i zwykle nieco później na dolnych. Przeważnie są asymetryczne. Pomimo, że są wypełnione cholesterolem i innymi lipidami, ich bezpośredni związek z zaburzeniami poziomu cholesterolu w organizmie nie jest jednoznacznie wskazany. Mimo wszystko należy zrobić badania w celu zmierzenia poziomu cholesterolu oraz cukru, ponieważ mogą one współistnieć z cukrzycą. Żółtaki pojawiają się na powiekach najczęściej między 40. a 50. rokiem życia. Rosną powoli i rzadko osiągają naprawdę duże rozmiary. Same w sobie nie stanowią żadnego problemu zdrowotnego. Tworzą jedynie defekt kosmetyczny.

Potoczna nazwa brodawki zwykłej, która jest efektem zarażenia się niektórymi typami wirusa brodawczaka ludzkiego (HPV – Human Papilloma Virus). Typową lokalizacją dla tych łagodnych zmian skórnych są ręce, ale mogą one tworzyć się także w innych miejscach. Szpecą, nie są jednak dokuczliwe, chyba że utworzą się na stopach. Wtedy mogą sprawiać ból przy chodzeniu. Nie wolno ich drapać, bo się rozsiewają. Kurzajki są powszechne, ponieważ wirusami HPV można łatwo się zarazić poprzez kontakt z zainfekowaną osobą lub z przedmiotem, którego dotykała. Mogą utrzymywać się nawet latami.

Łagodna, naskórkowa zmiana. Pojawia się zwykle u osób w średnim wieku i starszych, stąd spotykane w literaturze określenie brodawka starcza. Występuje z równą częstością u kobiet i u mężczyzn. Częściej pojawia się jako zmiana mnoga niż pojedyncza. Spotykana jest zarówno w postaci lekko uwypuklonego ponad otaczającą skórę tworu, jak i typowej brodawki, przypominającej grzybka. Rozmiar zmiany waha się od kilku milimetrów do kilku centymetrów. Najczęściej brodawki łojotokowe lokalizują się w obrębie tułowia, twarzy, owłosionej skóry głowy oraz kończyn górnych. W zależności od stadium rozwoju brodawki może ona mieć różną barwę, od identycznej z kolorem otaczającej skóry, po ciemny brąz lub czerń. Brodawki mogą pojawiać się w różnym wieku, poniżej 35 i powyżej 35 roku życia w liczbie kilkunastu, zwykle dziedziczymy skłonność do rozwoju brodawek jednakże mogą pojawiać się obszarach wystawionych na dużą ekspozycję słoneczną.

Zwykle liczne, nieco wyniosłe ponad powierzchnię skóry, na ogół drobne wykwity grudkowe o gładkiej powierzchni, nie różniące się barwą od skóry zdrowej lub lekko brunatne. Najczęściej umiejscowione są w okolicy powiek, na szyi oraz tułowiu. Zmiany występują głównie u młodych kobiet. Nie powodują żadnych odczuwalnych objawów i nie mają tendencji do samoistnego ustępowania, zwykle nawracają.

(ang. sebaceous hyperplasia) – liczne, rozsiane grudki 2-5mm lub małe guzki z centralnym zagłębieniem, otoczonym wianuszkowato przez kilka małych, biało-żółtych guzków, nie sprawiają dolegliwości bólowych. Najczęściej występują u mężczyzn w obrębie czoła i policzków. Gruczoły łojowe to bardzo ważnymi elementami naszej skóry. Produkują łój, chroniący naszą skórę przed czynnikami chemicznymi (kwasy, zasady, woda), drobnoustrojami (bakterie, wirusy, grzyby), zmianami temperatury, wilgotności powietrza, promieniowaniem słonecznym. Do przerostu gruczołów łojowych dochodzi zwykle po 40 roku życia, sprawiając pacjentom duży problem estetyczny.

(łac. molluscum contagiosum) wywoływany przez DNA – wirus z grupy ospy (Poxvirus), objawiająca się zmianami na skórze o charakterze twardych woskowo – białych grudek, wielkości 2–6 mm, o kształcie zbliżonym do okrągłego, błyszczący, sprawiający wrażenie przeświecającego. Charakterystyczne jest pępkowate wgłębienie w części środkowej, widoczne zwłaszcza w większych zmianach. Po nakłuciu i ucisku guzka wydobywa się z niego kaszowata treść perłowego koloru. Guzki są liczne, najczęściej lokalizują się na skórze rąk, twarzy i narządów płciowych, ale mogą być obecne w każdej innej lokalizacji, także na błonach śluzowych. Może wystąpić świąd lub bolesność zmian. Zakaźność jest bardzo duża. Większą podatność na zakażenie wykazują dzieci i osoby z niedoborami odporności, często jednocześnie występuje atopowe zapalenie skóry. Często występuje wraz z innymi chorobami przenoszonymi drogą płciową.

Widoczne na skórze plamki począwszy od małych piegów a skończywszy na rozległych zmianach o odróżniającym się od zdrowej skóry kolorycie. Zazwyczaj pojawiają się na czole, policzkach, nosie, dłoniach czy dekolcie. Problem ten dotyczy około 30 % kobiet po trzydziestym roku życia oraz aż 90 % pań po pięćdziesiątym roku życia. Oprócz tego, że stanowią one defekt kosmetyczny mogą być czasami objawem różnych schorzeń, na przykład chorób wątroby, zapalenia przydatków, niedoczynności nadnerczy, czy nadczynności tarczycy. Często pojawiają się także u kobiet ze względu na wahania hormonalne, jakie występują w trakcie ciąży, czy menopauzy. Należy także pamiętać o tym, że zażywanie niektórych leków, w połączeniu z ekspozycją słoneczną, może wpływać na powstawanie przebarwień. Do leków tych należy zaliczyć: sulfonamidy, tetracykliny, cytostatyki, środki przeciwgrzybiczne, przeciwcukrzycowe, czy leki moczopędne a także niektóre zioła, np. dziurawiec, nagietek.

Plamy pigmentacyjne składają się z melanocytów, czyli komórek, które wytwarzają barwnik zwany melaniną. Powstają w wyniku zbyt dużego nagromadzenia się melanocytów lub wskutek zwiększonej produkcji melaniny. Ten rodzaj plam nie powstaje w wyniku działania promieniowania słonecznego, lecz jest dziedziczony.
Wskutek działania promieni słonecznych powstają zazwyczaj plamy, które popularnie nazywa się plamami starczymi lub posłonecznymi, ich fachowe określenie to „lentigo solares”. Na powstanie tego rodzaju plam narażone są przede wszystkim osoby o jasnej karnacji skóry. Pojawiają się one tylko w miejscach, które są wystawione na działanie promieni słonecznych. Określenie „plamy starcze” wzięło się z tego, że tego rodzaju przebarwienia skórne pojawiają się zazwyczaj w wieku mniej więcej po 40. roku życia. Chociaż plamy starcze same w sobie nie są groźne, ich pojawienie się świadczy o uszkodzeniu skóry wskutek nadmiernego opalania. Wyglądem przypominają one plamy dziedziczne. Są tak samo mocno zarysowane, mają kształt koła, kwadratu lub gwiazdy i mogą osiągać średnicę nawet do pięciu centymetrów. Często są pstrokate – mają nieregularne zabarwienie i dlatego są mylone z najniebezpieczniejszym rakiem skóry, czerniakiem złośliwym.

(łac. tyloma, callus) ograniczone zgrubienie warstwy rogowej naskórka spowodowane przez powtarzalny ucisk, dlatego pojawiający się najczęściej w obrębie strony podeszwowej stopy i strony dłoniowej ręki. Modzele są nieostro odgraniczone od zdrowej skóry i mają żółtawy odcień. W przypadku ich pęknięcia, wskutek nagromadzenia się wielu warstw, może pojawić się ból. Do ich rozwoju przyczyniają się zaburzenia statyki ciała, płaskostopie, zbyt ciasne obuwie. W ich części środkowej nie występuje rogowy czop.

(łac. clavus) reakcja obronna skóry na miejscowy ucisk, w postaci zwiększonego wytwarzania spłaszczonych komórek rogowych. Wywierany ucisk wgniata te twarde komórki w głąb skóry pobudzając w ten sposób ich dalsze wytwarzanie. Centralnie w odcisku zlokalizowany jest czop rogowy, mający zwykle kształt stożka, którego ostry wierzchołek skierowany jest w głąb skóry, co może powodować podrażnienie zakończeń nerwowych i następowy napadowy ból. Najczęstsza lokalizacja to stopa, a zwłaszcza okolice pięty, łuku stopy i podeszwowej strony palców.

Objaw polegający na obecności poszerzonych drobnych naczyń krwionośnych, naczynia tego typu mogą być pojedyncze lub bardzo liczne. . Niekiedy układają się w olbrzymią, wielką sieć naczyniową. W języku potocznym oznacza „pajączki naczyniowe”. Termin „teleangiektazje” odnosi się do każdego naczynia (tętniczki, żyłki czy naczynia włosowatego) leżącego bezpośrednio pod skórą i przez nią prześwitującego, przyjmującego barwę czerwonawą (w przypadku unaczynienia tętniczego) lub sinoniebieska (w przypadku unaczynienia żylnego).

Tak zwane „pajączki”, zwykle występujące na twarzy i dekolcie, ale spotkać je można również na kończynach i w innych okolicach ciała. Mają wygląd czerwonego punkciku lub grudki na powierzchni skóry z pajączaście rozgałęzionymi odnogami. Powstają samoistnie w wyniku drobnego urazu czy ukąszenia owada.

Inaczej naczyniaki starcze zwane także objawem De Morgana to czerwone grudki wywołane nadmierną proliferacją naczyń krwionośnych. Nazwa objaw De Morgana (ang. Campbell De Morgan spots, dosłownie plamki De Morgana) pochodzi od nazwiska XIX-wiecznego brytyjskiego chirurga Campbella De Morgana, który pierwszy opisał tę przypadłość. Naczyniaki starcze występują bardzo często, a ich liczba rośnie wraz z wiekiem. Zwykle mają wygląd kopulastych, czerwono zabarwionych wykwitów o średnicy od jednego do kilku milimetrów. Pojawiają się zazwyczaj około 30-40 roku życia i są najczęściej zlokalizowane na tułowiu, są skutkiem nieprawidłowego rozszerzania się drobnych naczyń krwionośnych.Uszkodzenie punktu rubinowego może wywołać krwawienie, co jeśli się zdarza często może być wskazaniem do jego usunięcia. Zabiegi usuwania są jednak przeprowadzane najczęściej z powodów kosmetycznych.

Blizna powstaje, gdy następuje przerwanie ciągłości lub uszkodzenie skóry. Tkanka łączna wypełnia uszkodzone miejsce, które początkowo jest czerwone, a następnie stopniowo blednie. Powrót do pierwotnej barwy jest niemożliwy, gdyż w tkance włóknistej brakuje naturalnego pigmentu skóry. Nie ma w niej również mieszków włosowych, dlatego na bliźnie nie wyrastają włoski. Blizny tego typu pojawiają się na skutek zaburzenia procesu gojenia, np. przez zakażenie rany. Te zmiany są twarde i szerokie, a jeśli pojawią się na miejscu zgięcia stawów, mogą utrudnić normalne funkcjonowanie. Blizny przerosłe są charakterystyczne u osób po poparzeniach. Cechują się tym, że bledną podczas ucisku, by po chwili wrócić do stanu wyjściowego.
Zapisz się na zabieg

przejdź do cennika